Úrskurður

Ár 2016, mánudaginn 31. október, kvað málskotsnefnd Lánasjóðs íslenskra námsmanna upp svohljóðandi úrskurð í málinu L-6/2016:

Kæruefni

Með kæru sem barst málskotsnefnd 16. mars 2016 kærði kærandi ákvörðun stjórnar Lánasjóðs íslenskra námsmanna (LÍN) frá 14. desember 2015 um að hafna beiðni kæranda um að hún sem ábyrgðarmaður fái að taka við greiðslum á láni lántakanda á sömu kjörum og hann hafði á láni sínu. Stjórn LÍN var tilkynnt um kæruna með bréfi dagsettu 17. mars 2016 og jafnframt gefinn kostur á að tjá sig um hana. Kæranda var sent afrit bréfsins sama dag. Athugasemdir stjórnar LÍN voru settar fram í bréfi dagsettu 13. apríl 2016 og var afrit þess sent kæranda og henni jafnframt gefinn kostur á að koma að frekari sjónarmiðum sínum. Kærandi hefur ekki sent inn frekari athugasemdir. Með bréfi dagsettu 9. september 2016 óskaði málskotsnefnd eftir viðbótarupplýsingum frá LÍN og bárust þær með bréfi dagsettu 6. október 2016. Kæranda var gefinn kostur á að koma að frekari athugasemdum vegna viðbótarupplýsinga frá LÍN en hefur ekki þegið það.

Málsatvik og ágreiningsefni

Helstu málsatvik eru þau að kærandi er ábyrgðarmaður á námsláni lántakanda sem var úrskurðaður gjaldþrota 10. desember 2014. Um er að ræða námslán sem tekin voru á árunum 1990-1992. Lántakandi hóf að greiða af láninu þremur árum eftir námslok og voru þau í skilum þegar hann var úrskurðaður gjaldþrota en voru þá gjaldfelld. Við gjaldfellingu lánsins stóð skuld lántakanda við LÍN í krónum 1.698.662. Í kjölfarið af gjaldfellingunni hóf LÍN innheimtu á hendur kæranda sem ábyrgðarmanni lánsins. Kærandi óskaði eftir því í ágúst 2015 að hún fengi að taka við greiðslum á námsláni lántakanda á sömu kjörum og lántakandi hafði haft á láni sínu. Stjórn LÍN hafnaði beiðni kæranda með ákvörðun 14. desember 2015 og kærði kærandi þá ákvörðun stjórnar LÍN til málskotsnefndar.

Sjónarmið kæranda

Kærandi byggir á því að hin kærða ákvörðun LÍN stangist á við lög um ábyrgðarmenn nr. 32/2009 en samkvæmt lögunum geti lánveitandi ekki gjaldfellt lán án þess gefa ábyrgðarmanni áður kost á að greiða afborganir lánsins. Þá sé ekki leyfilegt að hækka vexti eingöngu af þeirri ástæðu að annar aðili taki við greiðslum. Þá telur kærandi að nauðsynlegt sé að skoða þá skörun sem sé á 99. gr. gjaldþrotalaga og 7. gr. laga um ábyrgðarmenn. Kærandi telur afgreiðslu LÍN í málinu á mörkum þess að vera siðlaus, þ.e. að við gjaldþrot lántaka tryggi LÍN sér hærri endurgreiðslu frá ábyrgðarmanni en ef lántaki hefði áfram greitt af láninu sínu. Telur kærandi að með þessu sé búið að setja upp fyrirkomulag þar sem gjaldþrot lántakanda séu hagstæð fyrir LÍN. Þá gerir kærandi athugasemdir við verklag LÍN varðandi útgáfu skuldabréfs til greiðslu á ábyrgðarskuldinni. Snúa athugasemdirnar að frágangi greiðslumats og þess að lántaki verði ábyrgðarmaður á skuldabréfinu.

Sjónarmið LÍN

LÍN vísar til þess að við úrskurð um gjaldþrotaskipti lántakanda í desember 2014 hafi námslán hans gjaldfallið í heild sinni, sbr. 99. gr. laga um gjaldþrotaskipti nr. 21/1991, eins og aðrar kröfur á hendur honum. Það hafi ekki verið LÍN sem hafi tekið ákvörðun um gjaldfellingu lánsins heldur hafi lánið fallið sjálfkrafa í gjalddaga við úrskurðinn um gjaldþrotaskipti. LÍN bendir á að aðalreglan um sjálfskuldarábyrgð sé að ábyrgðin verði virk þegar aðalkrafa gjaldfalli og þar sem gjaldfelling lánsins sé í þessu tilviki lögbundin án atbeina lánveitanda eigi ákvæði 4. mgr. 7. gr. laga nr. 32/2009 um ábyrgðarmenn ekki við. Vísast um þetta til umfjöllunar málskotsnefndar LÍN í máli nr. L-29/2014 í sambærilegu máli. Þá bendir LÍN á að þrátt fyrir að sjóðnum sé heimilt að ganga að ábyrgðarmanni til greiðslu heildarskuldarinnar hafi LÍN eftir gjaldfellingu lána boðið ábyrgðarmönnum að ljúka málum með því að semja við LÍN um að gefa út skuldabréf til greiðslu á skuldinni. LÍN bendir á að það sé ekki lengur hægt að greiða af láninu með upphaflegum greiðsluhætti lántaka. Að námslán séu lán sem veitt séu til námsmanna á niðurgreiddum kjörum og sé því um ríkisaðstoð að ræða og verði slík aðstoð ekki veitt nema heimild sé fyrir því í lögum. Samkvæmt lögum um LÍN nr. 21/1992 sé sjóðnum heimilt að veita slík lán til námsmanna að uppfylltum ákveðnum skilyrðum. Kærandi sé ekki námsmaður og ljóst að hann uppfyllir ekki skilyrði sem nefnd séu í lögum um LÍN og því skorti lagaheimild til að veita honum sambærilegt lán og lántaki hafði. Í kæru ber kærandi því við að ákvörðun stjórnar LÍN stangist á við 7. gr. laga um ábyrgðarmenn nr. 32/2009 þar sem fram komi að lánveitandi geti ekki gjaldfellt lán án þess að gefa ábyrgðarmanni kost á að greiða afborganir lánsins. LÍN bendir á að þegar um gjaldþrot sé að ræða njóti þessarar verndar ekki við þar sem 99. gr. gjaldþrotalaga kveði á um að allar skuldbindingar falli í gjalddaga við uppkvaðningu úrskurðar um gjaldþrotaskipti. Framangreind gjaldfelling sé lögbundin og án atbeina lánveitanda. Kæranda hafi við meðferð málsins verið boðið að setja námslánaskuldina á skuldabréf til 10 ára. Óski skuldari eftir því að semja við LÍN með þessum hætti og dreifa greiðslum hinnar gjaldföllnu ábyrgðarskuldar gerir sjóðurinn kröfu um að fá ábyrgðarmann á skuldabréfið og þá að viðkomandi skuldari fari í greiðslumat samkvæmt fyrirmælum 4. gr. laga um ábyrgðarmenn. Stjórn LÍN kveður niðurstöðu í máli kæranda hafa verið í samræmi við lög og reglur er um sjóðinn gildi og einnig í samræmi við sambærilegar ákvarðanir sjóðsins. LÍN gerir kröfu um að málskotsnefnd staðfesti hina kærðu ákvörðun. Málskotsnefnd sendi LÍN eftirfarandi spurningar þann 9. september sl.: 1. Eftir að lán hjá LÍN hefur verið gjaldfellt vegna gjaldþrotaskipta lántakanda/skuldara hefur honum verið gefin kostur á að koma láni í skil og hefja endurgreiðslur að nýju í samræmi við upphaflegu skilmála skuldabréfsins? Í þessu sambandi er vísað til upplýsinga frá LÍN fyrir dómi í héraðsdómsmálum E-3625/2015 og E-2226/2015 um að samkvæmt verklagsreglum LÍN sé öllum lánþegum heimilt að koma námslánum sínum í skil, hvort sem krafan hefur verið gjaldfelld eður ei.

2. Ef slík heimild er fyrir hendi hjá LÍN: a. eru til skriflegar verklagsreglur hjá sjóðnum varðandi þetta úrræði? b. hver er fjöldi þeirra gjaldþrota einstaklinga sem hafa verið boðið umrætt úrræði? c. hvað margir hafa þegið að hefja endurgreiðslu á ný? d. hvenær hóf LÍN að bjóða þetta úrræði? e. með hvaða hætti er úrræðinu komið á framfæri gagnvart gjaldþrota lántakanda? f. er úrræðið kynnt ábyrgðarmönnum á námslánum gjaldþrota lántakanda?

Í svörum LÍN við framangreindum spurningum kemur fram að það sé almenn vinnuregla hjá LÍN að lántökum eða ábyrgðarmönnum þeirra skuli ávallt heimilað að koma gjaldfelldu láni í skil gegn því að greidd séu upp áfallin vanskil. Hafi þá ekki áhrif hvort vanskil séu langvarandi eða hvort lán hafi verið gjaldfellt nýlega. Í slíkum tilvikum hafi LÍN heimilað að vanskil séu gerð upp með útgáfu skuldabréfs til allt að 10 ára eða jafnvel lengur ef nauðsynlegt þykir til að greiðslubyrði bréfsins verði viðráðanleg fyrir skuldara. Er gjaldfelling láns þá dregin til baka og eftirstöðvar settar í hefðbundið innheimtuferli, eins og gjaldfellingin hafi aldrei átt sér stað. Þegar lán gjaldfalli sjálfkrafa samkvæmt 99. gr. laga nr. 21/1991 sé LÍN þó ekki fært að viðhafa sömu vinnureglu og sé svarið við fyrstu spurningu nefndarinnar því nei. Ráðist þetta helst af ákvæðum 3. mgr. 165. gr. laga nr. 21/1991 en þar segi meðal annars:

"Fyrningu krafna sem um ræðir í 2. mgr. verður aðeins slitið á ný með því að kröfuhafi höfði innan fyrningarfrests mál á hendur þrotamanninum og fái þar dóm um viðurkenningu á fyrningarslitum gagnvart honum. ... "

Ákvæðið sé sérregla um fyrningu krafna og feli í sér samkvæmt orðanna hljóðan að hefðbundnar fyrningarreglur eigi ekki við um kröfur sem hafi gjaldfallið samkvæmt 99. gr. laga nr. 21/1991. Af því leiði að lántaki sjálfur geti ekki rofið umrædda fyrningu með því að viðurkenna kröfuna s.s. með því að greiða af henni eða með því að viðurkenna hana með samkomulagi. Því sé hætta á að ef LÍN myndi gera samkomulag við gjaldþrota einstakling þess efnis að gjaldfelling samkvæmt 99. gr. yrði dregin til baka og lántaka væri heimilað að greiða áfram af láni sínu með venjubundnum hætti, myndi krafa gagnvart lántaka og ábyrgðarmanni hans engu að síður fyrnast 2 árum eftir skiptalok lántaka. Þá upplýsti LÍN að á árinu 2014 hafi sjóðurinn ákveðið að gerðar skyldu tilraunir til þess að slíta fyrningu krafna gagnvart gjaldþrota lántökum með því að höfða mál sbr. 3. mgr. 165. gr. laga nr. 21/1991. Hafi fyrstu málin verið höfðuð á árinu 2014 gegn lántökum sem urðu gjaldþrota á árinu 2013. Engin fordæmi hafi verið til staðar fyrir því að fyrning hafi verið rofin gagnvart gjaldþrota einstaklingi eða að höfðað hafi verið mál samkvæmt ákvæðum 3. mgr. 165. gr. laga nr. 21/1991 og því mikil óvissa hvernig dómstólar myndu taka á slíkum málum. Í ljósi þess að gjaldþrot höfðu aukist verulega á árunum 2012-2015 og verulegir fjármunir í húfi fyrir sjóðinn var talið nauðsynlegt að láta reyna á að slíta fyrningu með áðurnefndum hætti. Í athugasemdunum er upplýst að LÍN hafi stefnt lántökum til slita á fyrningu samkvæmt 165. gr. laga nr. 21/1991 í töluverðum fjölda mála. Í nokkrum málanna hafi verið gerð dómsátt þar sem lántaki og ábyrgðarmaður hafa fallist á að fyrningu sé slitið gegn því að gjaldfelling lánsins sé dregin til baka. Þá hafa verið kveðnir upp útivistardómar í nokkrum málum þar sem slit fyrningar voru viðurkennd. Í einu máli hafi lántaki fallist á dómkröfur LÍN undir flutningi málsins hjá héraðsdómi. Í fjórum málum hafa fallið dómar þ.e. í málum Héraðsdóms Reykjavíkur nr. E-3625/2015, E-2225/2015, E-2226/2015 og E-3172/2015, þar sem kröfum LÍN um slit á fyrningu var hafnað og hefur þeim verið áfrýjað til Hæstaréttar. Þá kemur fram af hálfu LÍN að í þeim málum þar sem slit fyrningar samkvæmt 165. gr. laga nr. 21/1991 hafi verið viðurkennd fyrir dómi, hafi sjóðurinn litið svo á að réttaráhrif gjaldþrots séu niður fallin. Í þeim málum hafi þá aftur verið mögulegt að heimila lántökum og ábyrgðarmönnum þeirra að koma láni í skil samkvæmt hefðbundnu verklagi sjóðsins og hefur slíkt verið framkvæmt í nokkrum málum. Telur LÍN að eftir standi að ekki sé mögulegt að heimila lántökum sem orðið hafa gjaldþrota að greiða af lánum sínum eins og þau hafi aldrei verið gjaldfelld. Vonast sé til að réttarstaða LÍN gagnvart gjaldþrota lántökum muni skýrast eftir því sem á líði og eftir að dómar ganga í Hæstarétti.

Niðurstaða

Ágreiningur máls þessa snýst fyrst og fremst um það hvort að kærandi, sem ábyrgðarmaður á gjaldföllnu námsláni vegna gjaldþrots lántakanda, eigi rétt á að taka við greiðslum lánsins samkvæmt upphaflegum skilmálum þess. LÍN er opinber stjórnsýslustofnun sem hefur það hlutverk að tryggja þeim sem falla undir lög nr. 21/1992 um Lánasjóð íslenskra námsmanna tækifæri til náms án tillit til efnahags. LÍN veitir lán til námsmanna í framhaldsnámi samkvæmt lögum og reglum sem um sjóðinn gilda. Er starfsemi sjóðsins fjármögnuð með endurgreiðslu námslána, ríkisframlagi og lánsfé. LÍN ber í starfi sínu jafnt að fylgja þeim lögum og reglum sem gilda sérstaklega um starfsemi sjóðsins og lagareglum, jafnt skráðum sem óskráðum, sem gilda um stjórnsýslu hins opinbera svo og reglum fjármunaréttarins eftir því sem við á. Sjálfskuldarábyrgð er kröfuréttarlegs eðlis og er notuð í lánastarfsemi almennt. Með því að takast á hendur sjálfskuldarábyrgð skuldbindur einstaklingur sig til að tryggja efndir kröfu gagnvart lánveitanda ef lántaki reynist ekki borgunarmaður fyrir greiðslu skuldarinnar. Efni kröfunnar ræðst af þeim löggerningi sem liggur henni til grundvallar, s.s. samningi eða skuldabréfi, og eftir lögum sem gilda hverju sinni. Skuldabréfin sem kærandi gekkst í sjálfskuldarábyrgð fyrir voru gefin út á árunum 1990 til 1992 og eru 4 talsins. Endurgreiðslutími, og þar með líftími skuldabréfanna og ábyrgðarinnar, er 40 ár. Við útgáfu skuldabréfanna voru í gildi lög nr. 72/1982 um námslán og námsstyrki. Samkvæmt þeim lögum var gerð krafa um að námsmaður, sem fengi lán úr lánasjóðnum, legði fram yfirlýsingu eins ábyrgðarmanns um að hann tæki að sér sjálfskuldarábyrgð á endurgreiðslu lánsins. Skilmálar ábyrgðaryfirlýsinga kæranda á skuldabréfunum eru samhljóða og hljóða svo: "Til tryggingar skilvísri greiðslu á láni þessu, höfuðstól að viðbættum verðtryggingum svo og þeim kostnaði er vanskil lántakanda kunna að valda, hefur ofanritaður ábyrgðarmaður lýst yfir því, að hann ábyrgist in solidum lán þetta sem sjálfskuldarábyrgðarmaður." Skilmálar ábyrgðarinnar samkvæmt skuldabréfunum eru hefðbundnir og skýrir.

Í 99. gr. laga um gjaldþrotaskipti o.fl. nr. 21/1991 segir:

Allar kröfur á hendur þrotabúi falla sjálfkrafa í gjalddaga við uppkvaðningu úrskurðar héraðsdómara um að búið sé tekið til gjaldþrotaskipta án tillits til þess sem kann áður að hafa verið umsamið eða ákveðið með öðrum hætti.

Framangreint ákvæði gildir jafnt um námslán sem aðrar kröfur á gjaldþrota aðila. Við það að lántakandi var úrskurðaður gjaldþrota gjaldféll námslán hans og sjálfskuldarábyrgð kæranda á láninu varð virk. Kærandi telur að hin kærða ákvörðun LÍN stangist á við lög um ábyrgðarmenn nr. 32/2009 en samkvæmt þeim geti lánveitandi ekki gjaldfellt lán án þess að vera búinn að gefa ábyrgðarmanni kost á að greiða afborganir lánsins. Þá sé ekki leyfilegt að hækka vexti aðeins af því að annar aðili taki við greiðslum. Samkvæmt 2. gr. laga nr. 32/2009 um ábyrgðarmenn gilda þau um lánveitingar LÍN og samkvæmt 12. gr. laganna taka þau til ábyrgðarskuldbindinga sem stofnað hefur verið til fyrir gildistöku þeirra með þeim takmörkunum sem fram koma í ákvæðinu. Í 1. mgr. 7. gr. laganna er mælt fyrir um tilkynningarskyldu gagnvart ábyrgðarmanni meðal annars um vanefndir lántakanda. Um afleiðingar vanrækslu á tilkynningarskyldu er síðan fjallað í 2., 3. og 4. mgr. ákvæðisins. Í málinu liggur fyrir að námslán lántakanda féll sjálfkrafa í gjalddaga við úrskurð um gjaldþrotaskipti hans í desember 2014 í samræmi við fyrirmæli 99. gr. laga um gjaldþrotaskipti nr. 21/1991, eins og aðrar kröfur á hendur honum, án aðkomu LÍN sem lánveitanda. Við gjaldfellingu lánsins varð sjálfskuldarábyrgð kæranda virk. Í framhaldi upplýsti LÍN kæranda, sem ábyrgðarmann, um gjaldfellinguna og krafðist greiðslu á ábyrgðarskuldinni, en gaf kæranda kost á að ganga frá greiðslu skuldarinnar með útgáfu skuldabréfs. Við aðstæður sem þessar, þ.e. þegar um gjaldþrot lántaka er að ræða að kröfu þriðja aðila, verður að telja að eðli máls samkvæmt eigi tilkynningarskylda 7. gr. laga um ábyrgðarmenn ekki við enda miðast ákvæðið við þær aðstæður að lánveitandi standi að gjaldfellingu lánsins. Kærandi óskaði eftir því að henni yrði heimilað að taka við námsláni lántaka með óbreyttum skilmálum, þ.e. að ljúka greiðslu ábyrgðarskuldbindinga sinna með sama hætti og með sömu kjörum og lántaki hafði. LÍN hafnaði kröfum kæranda með vísan til skorts á lagaheimild. Á almennum lánamarkaði ríkir samningsfrelsi og ábyrgðarmenn sem taka þurfa við skuldbindingu lántakanda geta almennt leitað samninga við lánveitendur um efndir skuldbindinga sinna, fyrirkomulag greiðslunnar og samið um niðurfellingu skuldarinnar gegn hlutagreiðslu, allt eftir aðstæðum hverju sinni. Þegar lánveitendur meta slík tilboð er það m.a. gert út frá greiðslu- og eignastöðu skuldarans og sjónarmiðum lánveitanda um að hámarka innheimtu lánsins. Að mati málskotsnefndar setur löggjöfin um LÍN sjóðnum skorður sem þrengir fyrrgreint samningsfrelsi gagnvart ábyrgðarmönnum námslána. Fyrir liggur að námslán eru veitt námsmönnum að uppfylltum ákveðnum skilyrðum samkvæmt lögum, reglugerð og úthlutunarreglum sjóðsins hverju sinni. Námslán eru lán frá lánastofnun í eigu ríkisins sem veitt eru á félagslegum grunni og niðurgreiddum kjörum. Fallast verður á það með LÍN að þegar gengið er til samninga við ábyrgðarmann með nýju láni til greiðslu á skuld vegna gjaldfallins námsláns er ekki heimilt án sérstakrar lagaheimildar að miða við sömu kjör við lánveitinguna og námsmaður naut. Í lögum um LÍN, reglugerð og úthlutunarreglum sjóðsins, er hvorki vikið að því með hvaða hætti sjóðurinn skuli standa að innheimtu gagnvart ábyrgðarmönnum né með hvaða hætti heimilt sé að semja við ábyrgðarmenn um frágang á ábyrgðarskuld við sjóðinn. Innheimta LÍN gagnvart ábyrgðarmönnum námslána er framkvæmd á grundvelli kröfuréttarlegra sjónarmiða en innan ramma laga um sjóðinn sem gerir svigrúm sjóðsins til samninga við ábyrgðarmenn þrengra en gerist almennt hjá lánastofnunum eins og áður sagði. Þá er LÍN opinber stjórnsýslustofnun og ber í starfi sínu, þ. á m. við ákvarðanir um innheimtu námslána, að fylgja þeim sérstöku lagareglum sem gilda um stjórnsýslu ríkisins, bæði settum og óskráðum grundvallarreglum, og vönduðum stjórnsýsluháttum. Málskotsnefnd telur að af sjónarmiðum um vandaða stjórnsýsluhætti leiði að LÍN ber að gæta þess að við innheimtu krafna á hendur ábyrgðarmönnum sé farið að meginreglum íslensks kröfuréttar og að vandað sé til um innheimtu slíkra skulda. Einnig að höfð séu í huga þau sjónarmið og áherslur sem löggjafinn leggur áherslu á við meðferð mála þar sem einstaklingar eru krafðir um greiðslu skulda vegna sjálfskuldarábyrgða og fram koma í lögum um ábyrgðarmenn nr. 32/2009. LÍN hefur sett sér viðmiðunarreglur varðandi þau úrræði sem í boði eru fyrir ábyrgðarmenn vegna námslánaskulda. Hefur sjóðurinn upplýst málskotsnefnd um þær við meðferð fyrri mála fyrir nefndinni. Slíkar viðmiðunarreglur stuðla að jafnræði og skilvirkni í meðferð mála er varða ábyrgðarmenn námslána. Málskotsnefnd tekur þó fram að um er að ræða viðmiðunarreglur sem ekki kunna að eiga við í öllum tilvikum, s.s. þegar líkindi eru fyrir því að ábyrgðarmaður hafi ekki greiðslugetu til að standa undir afborgunum þess láns sem LÍN býður samkvæmt viðmiðunarreglum sjóðsins. Þegar slíkt liggur fyrir þá hefur LÍN að mati málskotsnefndar svigrúm til að koma til móts við aðstæður ábyrgðarmanns t.d. með láni til lengri tíma en viðmiðunarreglur sjóðsins gera ráð fyrir. Með því aukast einnig líkur þess að sjóðurinn fái fullar efndir ábyrgðarskuldarinnar. Því ber LÍN að skoða hvert tilvik fyrir sig og meta á grundvelli fyrirliggjandi gagna og innan þeirra heimilda sem sjóðurinn hefur með hvaða hætti hægt er að semja við ábyrgðarmann hverju sinni. Í þessu sambandi bendir málskotsnefnd sérstaklega á að innheimta stjórnvalds á skuld ábyrgðarmanns vegna námslána þriðja aðila er íþyngjandi athöfn í garð ábyrgðarmanns og að mjög mikilvægt er að staðið sé vel að innheimtu slíkra mála og jafnræðis sé gætt við frágang þeirra. Kærandi gerir ýmsar athugasemdir í kæru við framkvæmd LÍN á frágangi nýs skuldabréfaláns sem henni hafi verið boðið til að ganga frá ábyrgðarskuldinni. Málskotsnefnd telur ekki ástæðu að svo stöddu að gera athugasemdir við afgreiðslu LÍN á nýju skuldabréfi þar sem það liggur fyrir að ekki hafi verið gengið frá málinu af hálfu kæranda. Með vísan til framangreindra atriða er það mat málskotsnefndar að sú ákvörðun stjórnar LÍN frá 14. desember 2015, að hafna beiðni kæranda um að taka við greiðslum á láni lántaka, sé í samræmi við lög og reglur LÍN og er hún því staðfest. Vegna þeirra upplýsinga sem fram koma í bréfi LÍN dagsettu 9. september 2016 um að 3. mgr. 165. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl., sbr. breytingalög nr. 142/2010, komi í veg fyrir að lántaki geti sjálfur rofið fyrningu með viðurkenningu á kröfunni telur málskotsnefnd rétt að benda á að 27. október sl. féll dómur í Hæstarétti Íslands í máli nr. 119/2016. Í dóminum kemur fram að með breytingum þeim sem lögleiddar voru með 1. gr. laga nr. 142/2010 hafi engin breyting verið gerð á því með hvaða hætti skuldari gæti rofið fyrningu á hendur sér. Verður því ekki séð að forsendur séu fyrir mismunandi verklagi LÍN gagnvart gjaldþrota lántökum annars vegar og öðrum lántökum sem hefur verið gjaldfellt hjá hins vegar.

Úrskurðarorð

Ákvörðun stjórnar LÍN frá 14. desember 2015 í máli kæranda er staðfest.